تونل و مترو

تقریباً تمام برق مصرفی به گرما تبدیل می شود که با ترکیبی از تهویه طبیعی و برقی حذف می شود. در شرایط کار آزاد، اثر پیستون قطارها ممکن است برای تهویه کافی باشد و تهویه طبیعی ممکن است این شرایط را حتی زمانی که قطارها کار نمی کنند حفظ کند. با این حال، هنگامی که سیستم شلوغ می شود و قطارها در فواصل زمانی کوتاه در حال حرکت هستند یا در صورت وقوع حادثه، تهویه اجباری ضروری می شود.
هجوم تعداد زیادی از مردم و وجود قطارهای متحرک باعث کاهش اکسیژن و افزایش گرما و آلاینده می شود. سپس تهویه مکانیکی اجباری برای دستیابی به تبادل هوای لازم و ایجاد شرایط راحت برای کاربران سیستم‌های قطار زیرزمینی مورد نیاز است. سیستم های تهویه هدف دوم و حتی مهم تری دارند. یعنی تضمین ایمنی در مواقع اضطراری آتش سوزی. به منظور ایجاد محیطی امن و تمیز برای فرار تهویه مکانیکی هم در تونل ها و هم در ایستگاه ها فعال می شود. در ریل، تهویه تونل ها عمدتاً به موارد اضطراری آتش سوزی اختصاص دارد که در آن کنترل انتشار دود و ایجاد مناطق امن و محیطی روشن برای استفاده کنندگان ضروری است.
معمولاً، مقدار گرمای تولید شده توسط قطارها در سیستم‌های حمل و نقل سریع با استفاده از چگالی بالا، بزرگ‌ترین عامل واحد در تعیین جریان جرمی هوا مورد نیاز برای حفظ دمای هوای پایدار است. با این حال، خطر آتش سوزی نیز باید در نظر گرفته شود.
تهویه طولی در طول تونل با استفاده از فن های ۱۰۰% برگشت پذیر معمول است. برای یک سیستم بسته، فن بزرگ متصل به اتمسفر در پیکربندی فشار-کشش استفاده می شود.
بسته به موقعیت آتش سوزی در قطار یا تونل، دود به مطلوب ترین جهت هدایت می شود. فن ها تا ۴۰۰ درجه سانتیگراد به مدت ۲ ساعت درجه بندی می شوند. حرکت هوا در ایستگاه ها تا آنجایی که امکان دارد از روش تهویه معمولی پیروی می کند.